USG-docent Krijn springt een jaar bij op Ithaka: ‘Kinderen vinden het altijd fijn om gezien te worden’

Waarom besloot je de tijdelijke uitstap naar Ithaka te maken? “De leerlingen van het USG komen over het algemeen van goeden huize, het zijn pientere kinderen en hun thuissituatie is veilig. Als het even niet gaat, kan er altijd wel een huiswerkbureautje worden ingeschakeld. Dat staat haaks op wat de leerlingen van Ithaka ervaren. Ze zijn gevlucht, hebben soms zeer onveilige situaties gekend, geen eigen kamer waar ze rustig huiswerk kunnen maken, enzovoorts. Ik had het idee dat de leerlingen op het USG mij wel een tijdje konden missen. En bij Ithaka stonden ze te springen om docenten. Het leek me ook een mooie ervaring.”

Krijn wil graag twee dagen in de week gaan werken op Ithaka. Hoe heb je dat praktisch kunnen organiseren? “Het is een kwestie van heel goed roosteren. Ik ben de ene helft van de week op het USG blijven werken, en de andere helft op Ithaka. We hebben het op het USG onderling geregeld, collega’s wilden tijdelijk wel wat lessen van me overnemen. Ze vonden het een heel cool idee dat ik dit wilde gaan doen, dus waren bereid om zelf ook wat harder te lopen, supertof. Stephanie, onze rector, stond ook vierkant achter het idee. Als school sta je middenin de samenleving, het is goed om betrokken te zijn met wat er om je heen gebeurt.”

Je dacht na de eerste week niet: help waar ben ik aan begonnen? “Eerlijk is eerlijk, in het begin vond ik het pittig. Je bent steeds aan het schakelen. Ithaka en USG zijn scholen met een heel andere doelgroep en werkwijze, ik kon daardoor minder varen op wat ik al jaren deed. Maar op een gegeven moment kom je erin, dan draait het en wordt het echt leuk. Wat ook hielp was dat ik me vrij snel thuis voelde op Ithaka. De sfeer is heel prettig, leerlingen zijn heel netjes en respectvol, en ik voelde dat het echt werd gewaardeerd dat ik tijdelijk kwam bijspringen.”

Wat heeft de uitstap jou of de scholen gebracht? “Het heeft een mooie kruisbestuiving opgeleverd. Het feit dat Ithaka bestaat weet iedereen binnen NUOVO Scholen waarschijnlijk wel. Maar pas als je er rondloopt, ervaart hoe de doelgroep is, hoe daar tegen onderwijs wordt aangekeken, dan wordt bruggen bouwen veel makkelijker. Op het USG hebben we een heel waarderende manier om naar leerlingen te kijken, we laten ze in hun waarde, ze krijgen de ruimte en de vrijheid om zelf verantwoordelijkheid te nemen over wat ze aan het doen zijn. Bij Ithaka is dat minder, want het is een specifieke doelgroep en die net wat strakkere kaders nodig heeft. Maar tegelijkertijd zijn ze nog steeds heel waarderend. De rapporten daar zijn geen cijfers maar laten groei zien. En als je je gaat focussen op groei, dan krijg je een heel ander beeld van een rapport. Als je het hele jaar een 8 staat, wat zegt dat dan? Heb je je dan ontwikkeld? Nee, je hebt het hele jaar laten zien dat je een 8 kan scoren op toetsen. Die focus op groei vind ik een mooie manier om leren inzichtelijk te maken. Ook de gesprekken die docenten over leerlingen hebben worden anders. Het is niet: wat is het probleem? Maar meer: welke vragen hebben we met deze leerling en waar gaan we aan werken?”

“Het is niet alleen een avontuur om een jaar les te geven op een andere school, het heeft ook zoveel meerwaarde. In zo’n jaar wordt er op allerlei manieren een beetje aan je gesleuteld. Als docent ben je je eigen stuk gereedschap. Het feit dat ik in een andere cultuur, setting en op een andere manier heb gewerkt, heeft me enorm verrijkt als mens en docent. Ik denk bijvoorbeeld dat ik op sommige punten relaxter ben geworden, soms moet je tevreden zijn met minder. Op Ithaka hebben leerlingen af en toe even geen zin, en dat is oké en eigenlijk heel mooi. Want op het moment dat een leerling niet doet wat jij wil, dan zit daar altijd iets achter. Wat dat dan is, en wat die leerling dan wel nodig heeft, dat is een zoektocht die op Ithaka veel lastiger is.”

Had je niet graag bij Ithaka willen blijven werken? “Had gekund, maar ik vind twee dingen belangrijk: de leerlingen en het vak. Op Ithaka gaat het vooral om de leerlingen en het beetje om het vak. Op het USG is het meer beide, daar geef ik in de bovenbouw les, de stof is veel moeilijker. Dat vind ik interessant. Op Ithaka zit de verdieping veel meer op het pedagogisch vlak. Maar ik ga de collega’s en leerlingen wel missen. Dat contact was altijd heel leuk en positief. Het leuke is, leerlingen blijven leerlingen. Ongeacht waar je bent geboren, wat je hebt meegemaakt, of hoe je uitstroomt, kinderen vinden het altijd fijn om gezien te worden en dat ligt me heel goed. Af en toe zal ik mijn gezicht nog wel laten zien om te kijken hoe het met ze gaat.”

“De wachtlijsten van Ithaka zijn lange tijd echt heel groot geweest, maar inmiddels is dat behapbaar. Mijn hoop is dat Ithaka weer wat kan krimpen, dat de wereld weer wat liever wordt en minder mensen op de vlucht hoeven. Maar mijn hoop is óók, mocht het daarna weer misgaan, dat we dan met z’n allen zeggen; ‘Hé, Ithaka heeft onze hulp nodig, nou, dan gaan we daar weer een jaartje onze schouders onder zetten.’”